Blog
Żałoba nie potrzebuje wysoko rozwiniętych funkcji poznawczych, by pojawić się po stracie bliskiej osoby. Żałoba to przede wszystkim emocje. A te odczuwamy już w łonie matki. Dlatego niemowlę, wbrew pozorom, może być w żałobie.
Czytaj więcej „Czy niemowlę może być w żałobie?”
Blog
Nosimy nasze straty w ciele, głęboko w mięśniach, ramionach, karku. I każda nowa strata, której doświadczamy, przywołuje nasze wcześniejsze straty. Tak jest także w przypadku dzieci i nastolatków w żałobie.
Czytaj więcej „Zagnieść ciasto – żałoba w ciele”
Blog
Staś to wesoły czterolatek, który uwielbia pociągi. W związku z tym rodzice chętnie czytają mu bajki o magicznej ciuchci, a dziadek często zabiera wnuczka na stację, żeby razem liczyć wagony kolejowe.
Staś to wesoły czterolatek w spektrum autyzmu, który uwielbia pociągi. W związku z tym rodzice, popierani często przez specjalistów lub wręcz za ich namową, unikają tematu pociągów i nie zgadzają się na czytanie bajek o magicznej ciuchci. Ignorują Stasia, gdy zaczyna opowiadać o swoich zainteresowaniach. O co chodzi? Dlaczego tak łatwo, słysząc słowo „autyzm”, przestajemy widzieć dziecko?
Czytaj więcej „Odarci z godności – czyli dlaczego dzieciom z ASD odbiera się człowieczeństwo”
Blog
Coraz częściej i głośniej mówi się o dziecku jak o pełnoprawnym człowieku. O tym, że zasługuje na szacunek, miłość, podmiotowe traktowanie i poczucie bezpieczeństwa. Ba, otwarcie głosimy, mając w ręku niepodważalne argumenty naukowe, że wychowanie i edukacja oparte na systemie kar i nagród to szkodliwy przeżytek, a dzieci uczą się poprzez zabawę, w atmosferze życzliwości, kierując się wrodzoną ciekawością. Przede wszystkim jednak zaczynamy zdawać sobie sprawę z tego, że fundamentalnym prawem dziecka jest prawo do dzieciństwa.
Czytaj więcej „Pokonać czy pokochać: o dzieciach w spektrum autyzmu”
Blog
Bliskość kojarzy nam się przede wszystkim z czułym kontaktem fizycznym, z kojącym dotykiem, z przytulaniem. Jednak być blisko siebie i drugiej osoby można na wiele sposobów, a jednym z nich jest komunikacja.
Czytaj więcej „Bliskość w komunikacji”
Blog
Wiesz, że w każdej życiowej sytuacji jesteś najlepszą wersją siebie? Może to zabrzmieć dla Ciebie obrazoburczo: jak to, nawet jak wydzieram się na dziecko? Nawet jak płaczę w łazience z bezsilności? Nawet wtedy, gdy warczę na starszą panią w kolejce, bo wszystko spowalnia? Tak, nawet wtedy. I właśnie w tych trudnych momentach zasługujesz na extra czułość dla siebie.
Czytaj więcej „Czułość dla siebie. Jak to się robi?”
Blog
Rodzicielstwo bliskości (z ang. attachment parentig) to sposób budowania relacji pomiędzy rodzicami/opiekunami* a dzieckiem, zainspirowany badaniami nad teorią więzi. Doświadczenia i obserwacje w tym obszarze, zapoczątkowane przez Johna Bowlby’ego i Mary Ainsworth, wskazują, że rodzimy się z wrodzoną gotowością do budowania relacji z innymi ludźmi. A co niezwykle ważne, jakość owych relacji, zwłaszcza więzi pomiędzy rodzicem a dzieckiem, ma ogromne znaczenie dla rozwoju poznawczego, emocjonalnego i społecznego człowieka. (1)
Czytaj więcej „Bliskość w rodzicielstwie – o co tak naprawdę chodzi?”
Blog
Zastanawiasz się, czy negatywne emocje, których doświadczasz w związku z byciem rodzicem to wypalenie, kryzys a może już depresja? Nie wiesz, czy czas zwrócić się o pomoc do specjalisty?
Z takimi wątpliwościami mierzę się na co dzień w swojej pracy. Żeby choć trochę rozjaśnić ten temat, bo psychoedukacji nigdy za wiele, napisałam ten tekst: o specyfice kryzysu w rodzicielstwie.
Czytaj więcej „Kryzys w rodzicielstwie”
Blog
Rozumienie przez dziecko choroby jest, podobnie jak pojmowanie koncepcji śmierci, uzależnione od etapu rozwoju poznawczo-emocjonalnego oraz informacji, jakie dziecko otrzymuje na ten temat od swojego najbliższego otoczenia.
Czytaj więcej „Jak wspierać dziecko przewlekle chore i umierające?”
Blog
Czy wiesz co to pornografia śmierci?
Otóż od początku XX wieku w ludzkiej kulturze nasilał się proces czynienia ze śmierci tematu tabu. Podobnie jak miało to miejsce o wiele wcześniej z seksem.(1)
Śmierć przestała być naturalną częścią życia i została uznana za coś niewygodnego, wręcz zakazanego (!!). Przeniesiono ją z domów do szpitali, odchodząc tym samym od tradycyjnych sposobów przeżywania żałoby (np. czuwanie przy ciele zmarłego).